'Annabel Lee' by Edgar Allan Poe

Энэ бол Америкын алдарт зохиолч Эдгар Аллан По-гийн хамгийн сүүлд буюу нас барахаасаа хэдхэн сарын өмнө бичсэн шүлэг нь юм. Мөн л түүний дуртай сэдэв болох залуу бүсгүйн үхлийг Аллан По уг шүлгэндээ дүрсэлсэн бөгөөд одоог хир нь Аннабел Ли гэх уг бүсгүйгээр чухам хэнийг төлөөлүүлсэн байж болохыг урлаг судлаачид тогтоогоогүй л байгаа аж.

'Аннабел Ли'

Олон бас олон жилийн өмнө билээ,
Тэнгис далайн хаант улсад юм гэнээ,
Одоо таны мэдэх нэгэн авхай амьдран суудаг байж,
Түүнийг Аннабел Ли гэдэг юм,
Онгон ариун тэр минь олон зүйлийг бодолгүй,
Тэрнийг хайрлах надаар хайрлуулахыг тэр хүснэ.

Би хүүхэд байлаа, тэр минь жаахан байлаа,
Тэнгист далайн хөвөөний эзэнт улсад билээ,
Бидний хайрласан хайр хайраас ч илүү байсан юм,
Би болоод миний Аннабел Ли,
Бидэн хоёрын хайрыг жагарын орны жигүүрт,
Тэнгэрийн сахиус хүртэл мөрөөддөг байв.

Шалтгаан нь гэвэл энэ байсан юм,
Тэнгис далайн хаант улсад билээ,
Үүлнээс салхин үлээж, хүйтэнд жинджээ,
Үзэсгэлэнт миний Аннабел Ли,
Тэрний минь төрөл садангууд ирцгээж,
Түүнийг минь надаас үргээжээ,
Тэгээд бас ханасангүй бунхалж орхисон байна,
Тэнгис далайн дэргэдэх хаант улсад.

Тэнгэрийн сахиуснууд тайван байж төвдсөнгүй,
Тэр бид хоёрын дурлалд атаархжээ,
Тийм ! тэр л шалтгаан нь байсан юм
Тэнгис далайн эрэг дэх эзэнт улсад.
Үүлнээс гарсан салхин шөнөдөө үлээж,
Миний Аннабел Лиг гандааж орхижээ.

Гэвч бидний хайр хайраас ч илүү хүчтэй байлаа
Биднээс илүү хөгшин нэг нь
Биднээс залуу бусад бүгд нь
Мөн бидний дээрх жагарын орны сахиуснууд,
Мөн бидний доорх албин чөтгөрүүд ч,
Салгаж үл хүчрэв, миний сүнсийг
Үзэсгэлэнт Аннабел Лигийнхээс минь.

Үзэсгэлэнт Аннабел Лигийн минь тухай
Амтат зүүдийг авчраагүй цагт саран үл мандана,
Үзэсгэлэнт Аннабел Лигийнхээ
Харцыг би мэдэрнэ, хэдий одод үл түгэх ч гэлээ
Тэгээд л бүх шөнийн туршид, дэргэд нь би хөрвөөнө,
Хонгорхон тэр минь, миний хонгор, миний амьдрал минь
Тэнгис далайн захад, бунхан дотор.
Тэнгис далайн эгшиг дор, түүний булшин дотор.

[орчуулсан : 2012 оны 8-р сарын 16]

Англи эх хувилбар нь :

'Annabel Lee'

It was many and many a year ago,
In a kingdom by the sea,
That a maiden there lived whom you may know
By the name of ANNABEL LEE;
And this maiden she lived with no other thought
Than to love and be loved by me.

I was a child and she was a child,
In this kingdom by the sea;
But we loved with a love that was more than love-
I and my Annabel Lee;
With a love that the winged seraphs of heaven
Coveted her and me.

And this was the reason that, long ago,
In this kingdom by the sea,
A wind blew out of a cloud, chilling
My beautiful Annabel Lee;
So that her highborn kinsman came
And bore her away from me,
To shut her up in a sepulchre
In this kingdom by the sea.

The angels, not half so happy in heaven,
Went envying her and me-
Yes!- that was the reason (as all men know,
In this kingdom by the sea)
That the wind came out of the cloud by night,
Chilling and killing my Annabel Lee.

But our love it was stronger by far than the love
Of those who were older than we-
Of many far wiser than we-
And neither the angels in heaven above,
Nor the demons down under the sea,
Can ever dissever my soul from the soul
Of the beautiful Annabel Lee.

For the moon never beams without bringing me dreams
Of the beautiful Annabel Lee;
And the stars never rise but I feel the bright eyes
Of the beautiful Annabel Lee;
And so, all the night-tide, I lie down by the side
Of my darling- my darling- my life and my bride,
In the sepulchre there by the sea,
In her tomb by the sounding sea.

[1849 он]

Бүр жинхэнэ эх хувилбар нь :

Харин аудио хэлбэрээр нь сонсохыг хүсвэл энд дарна уу.