Monday, June 9, 2014

'Дракула Гүнтэн' . (4-р бүлэг.)

4-р Бүлэг

Жонатан Харкерын тэмдэглэл үргэлжилж байна.

Би өөрийнхөө орон дотроо сэрлээ. Урьд шөнийн тэдгээр үйл явдлууд цөм зүүд мөн байсан ч, аль эсвэл үгүй байлаа ч гүнтэн намайг өргөөнд минь өргөж ирсэн нь лавтай. Үүнийг гэрчлэх мэт миний хэв маягаар эвхэгдээгүй хувцаснууд, гарт минь зүүлттэй хоносон бугуйн цагнаас эхлээд хэд хэдэн нотолгоонууд өрөө тасалгаанд маань үлдсэн байсан юм. Гэхдээ самуурч солиорсондоо би юу ч хийсэн байж мэдэх учраас энэ бүхэн хангалттай сайн баталгаа болж өгч чадсангүй. Тэгтэл гэнэт би тэмдэглэлийн дэвтрээ саналаа. Мөн орон дотроо нүцгэн биш хувцастайгаа хэвтэж байхыг бодоход лав л гүнтэн халаасыг минь нэгжээгүй болж таарав, магадгүй тэр ямар нэгэн зүйлд яарч явсан байх. Ямартай ч дэвтрийн минь талаар мэдэлгүй өнгөрсөн нь сайн хэрэг боллоо шүү. Хэрэв уншсан бол тэр хурааж авах байсан нь мэдээж хэрэг юм, аль эсвэл бүр түүнийг минь устгах байсан бизээ. Дараагаар нь би өрөө тасалгаагаа тойруулан ажиглалаа. Одоо бол энэ газраас, энэ өрөөнөөс, мөн гүнтэнгээс илүүтэй цусыг минь сорохыг завдаж, намайг хүлээж суусан өнөөх аймшигтай хүүхнүүд миний санааг зовоож байна.

5-р сарын 18.

Үнэн худлыг ялгахын тулд өнөөх хараал идсэн тасалгааг би өдрийн гэрэлд харахаар явсан юм. Харин  дээд давхрын шатны дэргэдэх, мөрлөж унагасан мөнөөх хаалгыг минь дахин янзалсан байх бөгөөд цоожилж мөн битүүмжилсэн байлаа. Хацар модонд нь тулгаад зэвтэй хадаасаар тун сайн гэгч нь хадсан байх тул эвдэх гэж хичнээн оролдоод ч хүчрэхээргүй болгож орхижээ. Хамгийн аймшигтай нь юу байсан гээч, уг хаалгыг гаднаас нь биш дотроос нь хадаж тогтоосонд байгаа юм. Тэгээд би уржигдар үдшийн үйл явдлууд жинхэнээсээ болж өнгөрсөн юм боловуу хэмээн эмээж эхлэв.

5-р сарын 19.

Би маш их ядарч байна, нүд маань их өвдөж байна. Урьд шөнө гүнтэн над дээр ирээд гурван захидал бичихийг шаардсан юм. Эхнийх дээр нь миний эндэх ажил бараг л дуусах гэж байна гэж бичлээ, хоёрдахь дээр нь маргааш өглөө би шилтгээнийг орхино гэж бичив, харин сүүлчийнх дээр нь би Биштрицэд ирчихээд байна гэж сийрүүллээ. Түүний бүрэн эрхэнд орсон тул эсэргүүцэл үзүүлнэ гэдэг дэндүү тэнэг бөгөөд даанч гэнэн алхам болох байлаа. Тиймээс би түүний сэжгийг төрүүлэх үйлдэл аль болох хийхгүйг хичээж, мөн түүний уурыг хүргэхгүй гэж хэрэндээ чармайж байв. Тэр намайг өөрийнх нь талаар дэндүү ихийг мэдэж байгааг мэднэ, түүний хувьд би маш аюултай хүн болсон учраас өөрийгөө би эндээс амьд мэнд гарна гэж бодохгүй л байна. Одоо бол миний хийж чадах цорын ганц зүйл бол өөрийн хувь заяанд найдах л үлдээд байна. Хэрэв аз хийморь минь намайг мартаагүй бол надад эндээс оргох боломж гарч ирэх байх, хүлээж л сууя. Ямар учраас ийм захидлуудыг бичүүлж байгаагаа гүнтэн надад ер хэлсэнгүй. Бодвол найз нөхдийг минь хуурах гэсэн хэрэг байх гэж эмээх юм. Намайг тийнхүү үг дуугүй түүнд захирагдаж, хамгийн сүүлчийнхээ захидлыг бичиж суухад гүнтэн намайг чимээгүй гэгч нь ажиглан зогсч байлаа. Тэгээд би түүнээс захидлуудынхаа он сарыг юу гэж бичих талаар асуув.
   Тэр бодож байснаа, "Эхнийх нь 6-р сарын 12-н байх ёстой, харин удаах нь 6-р сарын 19. Харин сүүлийнх нь 6-р сарын 29 байг." гэлээ.
   Арай энэ миний амьд мэнд байх сүүлчийн хугацаа юм биш биз? Бурхан минь надад туслаачдээ!

5-р сарын 28.

Одоо надад эндээс оргох боломж гарлаа. Үгүй юм гэхэд гэррүүгээ хэл сураг дуулгах бололцоо гарч мэдэх юм. Энд Сзганий хамтлаг ирсэн бөгөөд шилтгээний гаднах талбайд тэд буудалласан байна. Тэд цыганууд бололтой. Тэдний тухай мэдээлэл миний дэвтэрт бий. Яг л өөр ертөнцөөс ирсэн мэт тэд хаа таарсан газраа хоноглож явдаг хачин улс юм гэж бичсэн байна. Зөвхөн Унгар болон Трансилванид гэхэд л тэдний мянган хүн бий бөгөөд бараг л тэд хуулинд захирагдана гэж ер мэддэггүй улс. Гэхдээ тэд язгууртан ноён хийгээд Бояаруудад тун талтай байдаг бөгөөд бүр өөрсдийгөө тэдний нэрээр дуудах дуртай аж. Тэд шашин шүтлэгээс ангид байдаг ч, мухар сүсгийг өөрсөддөө хадгалж иржээ. Мөн тэд зөвхөн өөрсдийн Цыгань хэлээр хоорондоо ярилцах агаад дориун энэ үндэстнийг айлгах зүйл ховорхон аж.
   Би гэррүүгээ захидал илгээх хэрэгтэй байна. Магадгүй тэд надад тус хүргэх юм биш биз. Гэхдээ би альхэдийнээ тэдэнтэй ярилцахыг хичээж, цонхоороо харилцсаар муугүй нөхөрлөл тогтоогоод амжсан шүү. Тэд малгайгаа авч агаарт даллан, элдэв янзын дохио зангаа хийж үзүүлнэ. Гэвч тэдний хөдөлгөөнийг би тэдний ярилцах хэлний нь адилаар мөн үл ойлгоно ...
   Ямартай ч би захиагаа бичлээ. Минад зориулсан захидлыг би таталган бичгээр бичлээ, харин Ноён Хаукинсд зориулж түүнтэй минь холбоо тогтоохыг мөн хүслээ. Өөр зүйлийн талаар бичсэнгүй. Минад бичсэн захидалдаа би өөрийнхөө нөхцөл байдлын талаар тэгтлээ дэлгэрэнгүй бичсэнгүй. Эс бөгөөс хайрт түүнийг айлгаж мөн цочоож орхих вий. Гэвч одоохондоо эдгээр захиануудыг гүнтэн мэдээгүй байгаа тул, намайг өөрийнх нь талаар ямар их зүйлс мэдэж байгааг тэр гадарлахгүй байгаа ...
   Ингээд захидлуудаа би тэдэнд өглөө. Цонхны нарийхан салхивчаар захидлыг би шийдэхдээ гар цайлгах зүйлийг ч мөн мартсангүй. Тэгж гэмээнэ, захидал илгээгдэх найдвар илүү өндөр болох байлаа. Нэгэн эр тэрхүү захиаг маань авч, энгэртээ гаран тавин мэхийн ёслоод, малгайн дотроо хийчихлээ. Одоо харин би юу хийх билээ, тэгээд би эргээд ширээндээ суугаад ном уншихаар шийдэж, хуудсыг нь сөхлөө. Мөн би гүнтэнг эзгүй байгааг нь ашиглаад ийнхүү бичиж сууна ...
   Удалгүй гүнтэн орж ирэв. Тэгээд өврөөсөө хоёр захидал гаргаж ирээд их л намуухан хоолойгоор, "Цыгань хамтлагийн хөгжимчин надад энийг өглөө, хаанаас ирсэн, ямар учиртай захиа юм бүү мэд, харин чи үзмээр байна уу?" гэж хэлээд тэр захидлыг харж "Өө нэг нь чамаас ирсэн байна шүүдээ. Миний найз Петер Хаукинсд хаягласан байна. Харин нөгөөх нь" гээд захидлыг нээн уншиж үзэх тэр үед түүний царайнд өнөөх аймшигтай харанхуй өнгө аяс үзэгдэх нь тэр. Тэгээд, "Энд үнэхээр муухай булай зүйлсийн талаар бичиж. Нөхөрлөл болон найрсаг зангийн эсрэг чиглэсэн тун зохисгүй зүйлс байна. Гэхдээ, энэ бүхэн бидэнд ямар хамаа байнаа." гэж хэлээд Минад зориулан бичсэн хоёрдахь захидлыг минь дугтуйных нь хамтаар дэнгийн гэрэлний галд шатааж орхив.
   Тэгээд тэр цааш нь, "Харин Хаукинсд бичсэн захидлыг чинь би дамжуулж өгч болох юм, нэгэнт л чинийхээс хойш. Харин чиний захидал гэдэг миний хувьд тун эрхэм зүйл гэж мэд. Тэгэхээр, намайг уучлаарай найз минь, санамсаргүй би лацыг нь эвдэж орхилоо. Татгалзахгүй гэвэл дахиад лацдахыг хүсье." гэж хэлээд эелдэгхэн гэгч нь ёслоод, надад цоо шинэхэн дугтуйг гардуулав.
   Би юу ч хэлсэнгүй, чимээгүй гэгч нь захидлыг бэлэн болгоод түүнд буцаан өглөө. Харин түүнийг өрөөнөөс минь гарсны дараахан хаалганы нүхрүү түлхүүр орж аяархан гэгч нь эргэхийг сонссон юм. Харин минутын дараа би хаалганы дэргэд очоод түүнийг түлхэж үзвэл, яг л тааварлаж байсан шиг минь түгжээтэй байлаа.
   Удалгүй нэг эсвэл хоёр цагийн дараагаар гүнтэн дуу чимээ гаргалгүй өрөөнд минь орж ирээд намайг сэрээв. Энэ үед би буйдан дээр зүүрмэглэсэн байсан бөгөөд тэр их л баяртай нь аргагүй өнгөөр, "Тэгэхээр, залуу найз минь чи их ядаржээ дээ, янз нь? Орондоо ордоо. Тэгвэл илүү сайхан амарч авна байх. Өнөөдөр үдэш би их завгүй байгаа тул ярилцаж чадахгүй нь даанч тусгүй хэрэг. За сайхан амрахыг ерөөе." гэж хэлэв.
   Харин би унтлагын өрөөндөө явж ороод орондоо орлоо. Хачирхалтай нь тэр шөнө би юу ч зүүдлэлгүй, үнэхээр тайван унтаж амарсныг хэлэх байна.

5-р сарын 31.

Өнөөдөр өглөө би халаасандаа мөн цүнхэндээ авч явсан хэсэг цаас болоод дугтуйнуудаа ашиглаад дахиад нэг захидал бичихээр шийдлээ. Магадгүй ахиад надад боломж олдох ч юм бил үү. Гэтэл яасан гэж санана! Бас нэгэн гэнэтийн бэлэг намайг угтах нь тэрдээ.
   Надад байсан бүх цааснууд алга болжээ. Тэдэн дунд миний тэмдэглэлүүд, санамж бичгүүд, төмөр зам болоод аялалтай холбоотой баримт бичгүүд, томилолтын хуудас, үнэмлэх, пасспорт гээд нэг ёсондоо л шилтгээнээс гарсны дараагаар хэрэг болох зүйлс цөм байсан шүүдээ. Гэтэл бүгд алга болжээ! Тэгээд өлгүүрт хийсэн чемоданаа санаж очиж шалгатал бас байдаггүй шүү!
   Миний энд ирэхдээ өмсч ирсэн хүрэм, борооны цув бас алга болсон байлаа. Эрээд эрээд би олсонгүй. Маргаан байхгүй гүнтэнгийн хийж буй башир аргуудын нэг нь байх ...

6-р сарын 17.

Өнөө өглөө би хийх зүйлгүй дэмий л духаа алгадан, орон дээрээ хэвтэж байтал гадаа чулуун зам дээр тэрэгний дуу, морьдын тах болон ташуурын дууны хамтаар сонсогдож шилтгээнд сүйх тэрэг хүрч ирэх нь дуулдлаа. Намайг баяр хөөр эзэмдэж, цонхруу би яаран очвол найман агт адууг хөллөсөн хоёр ч сүйх тэрэг ирсэн байв. Тэднийг өргөн малгай духдуулсан, том аралтай тэлээгээр өмдөө бүсэлж, савхин гутал өмссөн Словакууд жолоодож ирсэн байв. Гартаа тэд урт гэгч нь саваануудыг барьжээ. Би хаалгаруу ухасхийлээ, магадгүй төв танхимд амжиж очиж чадвал магадгүй тэдэнтэй зөрөөд хаалгаар би оргож чадах ч юм билүү. Гэтэл ахиад л! Өрөөний минь хаалга түгжээтэй байх нь тэр.
   Тэгээд би цонхон дээр очоод орилж гарлаа. Тэд яг л тэнэг юм шиг надруу харж байх хооронд тэрэгнээс өнөөх золигийн Цыгань залуу гараад ирдэг юм байна. Тэгээд цонхруу минь тэд зааж, ямар нэгэн зүйл хэллээ. Үүний дараагаар тэд намайг шоололдон хөхрөлдөв.
   Үүнээс хойш яаж ч орилж хашгираад, тэднийг хараан зүхэж, элдвээр дуудаад ч намайг тэд нэг нүдээрээ ч тоож харсангүй. Морь тэрэгнүүдээс тэд шилтгээний дэргэд том хайрцагнуудыг буулгаж тавиад эргээд ирсэн газарруугаа хөдлөхийг завдав.
   Ачаа бараагаа тэд эдлэн газрын том талбайн нэг буланд тавьсан байлаа. Тэгээд Цыганчууд тэдэнд мөнгө өгч буй бололтой гарт нь ямар нэгэн зүйл атгуулсны дараагаар тэд яаралгүйхэн шиг морьд дээрээ хүрч очив. Удалгүй Словак эрс морьдоо ташуурдаж, удсан ч үгүй тэрэгний дугуй, морьдын тахны чимээний хамтаар алслагдсаар, эцэстээ сонсогдохоо болив.

6-р сарын 24.

Өнгөрсөн үдэш гүнтэн намайг эрт орхин гарлаа шүү. Энэ завшааныг ашиглаад би өргөн чулуун шатаар хурдалж, өмнө зүгрүү харсан цонхоор доош ширтлээ. Гүнтэнг олж хар магадгүй гэж, мөн түүнийг чухам юу хийж байгааг нь мэдэх гэсэндээ л тэр тэр шүүдээ. Цыганиуд шилтгээний талбайд байсан хэвээр байх агаад ямар нэгэн зүйлийг хийгээд тэд учиргүй завгүй байгаа харагдав. Тэндээс мөн алх дөш хийгээд хүрз жоотууны чимээ дуулдана. Юу ч байлаа гэсэн маргаан байхгүй сайн сайхан зүйл биш гэдэг нь лавтай.
      Харин би өнөөх цонхоор хагас цаг хиртэй харж зогссоны эцэст гүнтэнг өрөөнийх нь цонхоор сая нэг олж харсан юм. Ингээд би болгоомжтой гэгч нь цонхны чулуун хүрээний цаагуур ороод болж буй үйл явдал бүхнийг чимээгүйхэн ажиглаж зогслоо. Бас ахиад л гүнтэн надад гэнэтийн бэлэг барих нь тэрдээ! Тэр шинэ хувцас өмссөн байлаа, тэгээд мөрөн дээрээ өнөөх бүсгүйчүүдийн аваад явдагтай адилхан шуудайг тэгнэн барьжээ. Гэвч харин хувцасны тухайд яривал тэр миний хослолыг, бүр миний хүрмийг өмссөн байв! Түүний энэхүү хорон зэвүүн төлөвлөгөө чухам юу юм бол, тосгоныхон, суурин гацааны иргэдийн дунд намайг гишгэх газаргүй болгох гэсэн нь тэр гэж үү!?
    Түүний энэ бүх үйлдэл нь миний уурыг маш их хүргэж байлаа. Жинхэнэ хоригдол ч гэсэн хууль ёсны дагуу эрхээ эдэлж, хуулийн хамгаалалтан дор амь зуудаг биш бил үү? Гэтэл одоо би энд хоригдохын дээр шилтгээнээс гадна ертөнцөд эрэн сурвалжилагдах болж таарч байна уу?
    Тэгээд би түүнийг эргэж ирэх хүртэл нь цонхны дэргэд хүлээж зогсохоор шийдэв.  Удалгүй сарны гэрэлд нүүгэлтсэн хар дүрс тодрон гарч ирэх нь шөнийн тансар хилэн тэнгэрт тодхон үзэгдэв. Яг л нэг бөөн тоос бужигнаад, хоорондоо нийлж мөн эргэн сарних мэт алсаас харагдаж байлаа. Харин би тэвчээртэй гэгч нь тэднийг ойртохыг хүлээж, хананы цаанаас ажиглаж байсан юм.
    Тэгтэл гэнэт алсад нохдын хуцаж улих чимээ цуурайтаж намайг цочоож орхив. Тэдгээр чимээ миний эндээс харагдахгүй газраас дуулдаж байв. Хачирхалтай нь өнөөх нүүгэлтсэн хар тоосонцорыг ойртох тусам чихэнд чимэггүй өнөөх дуу чимээ дагаад тодорч байсан нь сонирхолтой. Төрөлх зөн совингоороо би өөрийгөө энэ зүйл яавч сайн зүйл биш болохыг нь мэдэрч байлаа. Гэвч тэдний учир битүүлэг дуудлаганд би автаж, мөн ховсдуулж эхлэх нь тэр.
     Нүүгэлдсэн хар үүлс ойртсоор бас ойртсоор л. Сарны туяаг тэд халхалж, наашаа улам бүр ойртсоор л байлаа. Нааш дөхөх тусам тэнгэрийг тэд нилэнхүйд нь бүрхэж, зэрвэс харвал эгээ л хий үзэгдлийн мэт дүрсийг үүсгэх нь хачин гэж жигтэйхэн! Гэнэтхэн би сэхээ орж, аймшигтай тэр дүр зураглалыг үзээд дуу алдан цонхноос холдлоо.
     Сарьсан багваахайнууд нэгдэн нийлж, хүн дүрсэнд орон хувилаад өнөөх намайг сүйд хийх дөхдөг гурван эмэгтэй тэдний дундаас тодрон гарч ирэх нь үнэхээр аймшигтай!
     Харин удалгүй би өөрийн өрөөний зүг хар хурдаараа зугтааж байгаагаа анзаарсан юм. Аз болоход харанхуй хонгилыг дэнгийн гал гэрэлтүүлж байсан нь айдсыг минь бага ч атугай нимгэлж байсныг хэлье.
    Удалгүй хэн нэгний орилох дуун хонгилын гүнээс гарах шиг болов. Худал эсвэл үнэн сонссон эсэхдээ эргэлзэж байтал өнөөх чимээ эргээд нам гүм болох шиг ... энэ бүхнийг залгуулаад орчны анирыг эвдэх ямар ч дуу шуугиангүй хэтэрхий нам гүм байдал ноёлсон нь намайг зовоож эхэллээ.
   Хэсэг хугацаа өнгөрөхөд цонхон дор минь эмэгтэй хүний ихэр татан уйлах чимээ сонсогдов. Тэгээд би цонхны салхивчаар доош өнгийж, сараалжин төмөрний завсраар гадагш харахад үсээ сул задгай тавьсан нэгэн эмэгтэй хоёр гараа цээжиндээ зөрүүлж бариад чулуун хашааны дэргэдүүр уйлж явах нь тодхон харагдав. Цөхөрч гүйцсэн бололтой хөөрхий тэр бүсгүй тэгээд хүйтэн чулуун ханыг налаад газарт ойчоод өглөө. Тэгснээ тэр тэнгэр өөд харахдаа цонхоор цухуйх миний царайг олоод харчихав. Харин тэр эмэгтэйн заналтай нь аргагүй дуугаар 'Муу мангас минь чи миний хүүхдийг буцааж өг!' хэмээн бархирч байсан ба золгүй тэр эмэгтэйн орилох дуу нь үнэхээр тэсвэрлэхийн аргагүй байсныг хэлэх байна!
    Өвдгөн дээрээ тэр сөхрөөд хоёр гараа дээш өргөж элдвийн зүйлсийг амандаа бувтнаж, цурхиран уйлах тэр мөчид яг л зүрхийг минь хутгаар зүсэх шиг болж билээ. Үсээ зулгааж, цээжээ балбах тэр эмэгтэй хамаг л итгэл найдвараа гээж, бүрмөсөн өөртөө бууж өгжээ. Түүнийг урагш алхаж шилтгээнрүү ойртох үед түүнийг би харах боломжгүй болсон авч төдий л удалгүй тэртээ доор шилтгээний том хаалгыг нүцгэн гараар нүдэх чимээ дуулдлаа. Ингэлээ гээд гүнтэн түүнд хаалга тайлж өгнө гэж үү?
    Яг энэ үед ордны хаа нэгтээгээс, аль нэгэн өндөр цамхгийн орой дээрээс гүнгийн хүйтэн зэвүүн өнгөөр исгэрэх нь сонсогдох шиг болов. Яг л үүнийг гэрчлэх гэсэн мэт, яг л түүнд хариу өгч буй гэлтэй алсаас улих чонын улиан сонсогдлоо! Сонссон зүйлдээ би итгэж удахгүй болох зүйлсийг амьсгаа даран хүлээж зогстол зэрлэг чонын сүрэг эдлэн газрын өргөн талбайд өөрсдийн биеэр залрах нь тэр дээ!
    Нэг л мэдэхэд бүсгүйн уйлах дуун чимээгүй болж, харин чонон сүргийн улиан алслагдан холдож эхэллээ.
    Уг эмэгтэйн өмнөөс би харамссангүй. Хүүхэд нь одоо үгүй болсон тул амьдрах нь түүнд утга учиргүй санагдаа биздээ.
    Гэвч би юу хийж чадах билээ? Мөн одоо би юу хийх вэ? Энэ аймшигтай хийгээд муу ёрын шөнийг бас хэрхэн давж өнгөрүүлэх билээ? Би хэлж үнэхээр мэдэхгүй юм.

6-р сарын 25.

Бүхэл шөнийг тарчлан шаналж өнгөрүүлсний эцэст өглөөний нарны туяаг олж харна гэдэг ямар баяртай үйл явдал болохыг ер төсөөлөх хүн бий болов уу? Нар дээр хөөрч, өтгөн шугуйн дээгүүр тэр хөөрсөөр харанхуй шилтгээний хүйтэн цонхыг нэвт гийгүүлэх тэр мөчид зүрх сэтгэлийг минь хичнээн ихээр бүлээцүүлж байсныг минь мөн төсөөлөх гээд үз л дээ!
   Зориг тэнхээ орсон дээрээ би өнөөдөр л ямар нэгэн зүйлийг төлөвлөхгүй бол болохгүй нь! Миний илгээсэн, хэтэрхий хуучирсан захидлуудын эхнийх нь урьд шөнө эзэндээ очсон байх ёстой, хэрэв тэд илгээгдсэн бол шүүдээ. Эдгээр захианууд намайг амьд мэнд явааг, газрын хөрсөн дээр эсэн мэнд байгааг илчлэх магадгүй цорын ганц баримт болж үлдээ биздээ, хөөрхий.
   Харин би ийнхүү бодлогоширч, цагаа дэмий үрэх хэрэг юу байна. Ямар нэгэн зүйл хийх хэрэгтэй гэж шийдэв.
   Ер нь бодоод байхад, өдрийн цагаар би гүнтэнг олж харж байснаа санахгүй юм. Арай тэр бусдыг сэрж байхад орондоо орж, харин бусдыг нойрсохоор хэвтэх үед сэрдэг юм биш биз? Түүнийг өмнө нь цонхоор олон удаа харж байсан, харин яагаад би цонхоор орох аргыг сэдэж олоогүй юм бол? Энэ төлөвлөгөө маань маш аюултай бас осолтой боловч миний хувьд одоо бол яахаас ч буцахгүй, юу ч хийхээс сийхгүй эгзэгтэй үе ирээд байна. Нэг л амьдрахаас хойш, үзээд алдах хэрэгтэй, эрсдэлтэй ч гэлээ туршаад нэг үзье! Гэгээн дарь эх минь, надад та туслаарай! Хэрэв би бүтэлгүйтвэл ... ямартай ч, урьдчилаад салах ёс гүйцэтгье, баяртай миний Мина. Баяртай анд найзууд минь, нөхөд минь. Баяртай бүгдээрээ. баяртай. Бас дахин баяртай Мина минь!
 
Энэ өдрийн орой нь.

Аз болоход би эсэн мэнд өрөөндөө эргэж ирлээ! Тэнгэр бурхан минь танд би талархаад баршгүй нь! Харин одоо тэндээс олж харсан зүйлсээ эхнээс нь эхлээд нэг бүрчлэн сийрүүлэх минь ... Зүрх минь итгэл зоригоор буцалж, юу ч хийхээс буцахгүй болсон тэр үеийг ашиглаад би өмнө зүгрүү харсан шилтгээний цонхоор авирч гарлаа. Дүнсгэр энэ харшийн чулуун хана туурганууд он цагийн эрхэнд элэгдээд, зарим нэг нь эх биенээсээ салж ойчжээ. Хий гишгэж гэнэ алдахгүйн тулд би гутлаа тайлж хөл нүцгэн явав. Харин доош өнгийж харахад толгой минь эргэж, дотор минь муухай оргиж байлаа. Тэгээд хэрвээ би нэг л хальтрах юм бол ёроолгүй нүх шиг харанхуй тэр ангал хавцалруу унахаар байв. Би доош харахгүйг хичээж, гүнзгий гэгч нь амьсгаа аваад гүнгийн тасалгааны цонхыг сайн мэдэхийн хувиар эргэлзэж тээнэгэлзэлгүйгээр шуудхан тийш хөдөлж эхлэв. Чулуун ирмэгээр би алхсаар, бас алхсаар л, удалгүй би гүнгийн өрөөний цонхонд ойртож ирлээ, тэгээд түүний цонхны тавцан дээр хөл тавиад дотогш орох үедээ би чулуун ирмэг дээгүүр алхаж байхаасаа илүүтэй ихээр сандран айж байсан юм. Тэгээд хөшгийг нь ярж үзэхэд, аз болоход тасалгаа хоосон байв! Харин өрөөн дотор бараг л эзэнгүй байдаг боловуу гэмээр хамаг л тавилга хэрэгслүүд нь тоосонд дарагдаж, аалзны торонд далдлагджээ. Хамгийн түрүүнд би ямар нэгэн түлхүүр олох найдлага тээсээр өрөөн доторхыг шалгасан боловч эрээд, эрээд юуг ч олж чадсангүй. Гэвч тэндээс би юуг олсон гэж санана! Тасалгааны буланд Ромын, Британы, Австрийн, Унгар бас Грек, Туркын гээд л бүх л төрлийн мөнгөн тэмдэгт, алтан гулдмайнууд овоолоостой байж байлаа! Мөн л гар хүрэлгүй удсан болов уу гэмээр тоос шороонд дарагдаж орхижээ. Хамгийн хачирхалтай зүйл нь юу вэ гэвэл багадаа л гэхэд 300 жилээс дээшгүй урт настай байх аж. Бас тэнд зүсэн зүйлийн алт мөнгөн эдлэлүүд, эрднийн чимэг зүүлтнүүд өрөөстэй байв. Мөн л их эртний хийцтэй юм гээч!
   Тасалгааны нөгөө талын буланд хаалга байхыг би олж үзэв. Нэгэнт ямар нэгэн түлхүүр эрээд олж чадаагүйгээс хойш хэдий итгэлгүй байсан ч эргэлзүйлгээр хаалгаруу очоод бариулыг нь эргүүлж үзлээ. Энэ удаад аз миний талд байдаг байгаа! Харин хаалга хүйтэн чулуун хонгилруу харан нээгдсэн юм.
   Шилтгээний хуучин тоосгонууд, модон хаалган дахь түлхүүрийн нүхээр л тусах гэрлийг эс тооцвол хонгил бүхэлдээ харанхуй байх агаад бүдэрч унахгүйн тулд би урдах замаа анхааралтай гэгч нь харж явав. Цаашлах тусам өмхий үнэр ханхийж, үзэгдэх орчин улам харанхуй болж ирлээ. Эцэстээ энэ бүхэн үнэхээр тэсвэрлэхийн аргагүй болж эхэлсэн шүү. Тэгж явсаар би хонгилын төгсгөлд ирж, хүнд модон хаалгыг цааш түлхэснээр хуучны цагийн ариун ёслолын танхим сүндэрлэж асан балгасанд явж оров. Гэхдээ сайн ажвал мөргөлийн танхим гэхээсээ илүү булшны газар шиг юм. Цоорхой дээврийн нүхээр тусах нарны туяа орчныг харах боломжийг надад олгож байлаа. Харин тэнд, газрын гүнрүү гүнзгий гэгч нь ухсан нүх байхыг би олж үзэв. Шороо хаягдлуудыг нь тэгээд модон хайрцганд хийж өржээ. Маргаан байхгүй Словакчуудын авчирсан хайрцаг гэдэг нь тодорхой.
  Тэнд хэн ч байхгүйг, мөн өөртөө олдсон энэ боломжийг би ашиглаад уг газрын инч бүрийг нь нэгжин шалгаж үзэхээр шийдлээ. Эцэстээ би тэндхийн бүх нүс сүвийг шалгасны эцэст газрын гүний харанхуй тэр нүхрүү орохоор сэтгэл шулуудсан юм. Гэвч тэнд хуучин авснууд бас нойтон шорооноос өөр юу ч байсангүй. Миний тоолсноор бол тэнд шинэхэн шороогоор дүүргэсэн 50 орчим хайрцаг өрөөстэй байлаа. Харин тэдгээр хайрцагнуудыг шалгаж яваад намайг юу олсон гэж санана! гүнтэнг!
   Тэрний үхсэн эсвэл унтаж байгааг нь би хараад ялгаж чадсангүй. Зовхи нь нээлттэй, нүд нь ширтээстэй байх авч хувхай цагаан царай нь түүнийг амьд гэдгийг нь гэрчлэх мэт хацар нь улаа бутран байлаа. Уруул нь мөн урьдын адил цус шиг улаан хэвээрээ байх бөгөөд ямар нэгэн хөдөлгөөн, ямар нэгэн амьсгал, ямар нэгэн зүрхний цохилтыг би мэдэрсэнгүй!
   Түүний дээгүүр би тонгойн харж, эцэстээ бүр түүнийг амьд гэдгийг гэрчлэх ямар нэгэн баталгаа олох гээд барсангүй. Гэхдээ л гүнтэн тэнд хэвтээд удаагүй гэдэг нь тодорхой байлаа. Хэдий тэр ухаангүй мэт боловч нээлттэй нүднээс нь яагаад ч юм өш хонзонгийн дөл мэдрэгдэх шиг болж билээ. Тийм ч учраас гүнгийн халаасыг ухах гэснээ би зүрхэлсэнгүй. Тэгээд түргэхэн гэгч нь өөрийн ул мөрийг би баллаж орхиод, тэр газраас явсансан. Удалгүй гүнгийн өрөөний цонхоор гадагш авиран гарч, шилтгээний ханыг дагаж цааш явсаар унтлагын өрөөндөө хүрч ирсэн нь энэ юм. Тэгээд би амьсгаагаа дарж ядан орон дээрээ хэвтэхдээ түрүүний бүх хачирхалтай үйл явдлуудыг эргэцүүлэхийг хичээж байсан юм.
 
6-р сарын 29.

Өнөөдөр бол миний сүүлчийн захидал дээр хаяглагдсан тэр өдөр билээ. Харин гүнтэнгийн хувьд мөн л түүнийг өрөөнийхөө цонхоор гарч шилтгээний ханыг даган гүрвэл шиг буухыг нь би харлаа. Бас л миний хослол, хүрэм хоёрыг тэр өмсжээ. Хэрэв болдогсон бол яг ингээд явж байхад нь буудаад унагахсан! Гэвч ямар ч хүйтэн зэвсэг байлаа гээд түүнд нөлөөлөхгүй байх гэж бас эмээх юм. Энэ удаад Түүнийг эргэн ирэхийг нь би хүлээсэнгүй. Гэвч түүний эзгүйд өнөөх шулмын бүсгүйчүүд над дээр айлчлан ирэхвий гэдгээс маш их айж байлаа. Тэгээд би номын санруугаа эргэн орж унтах хүртлээ элдвийн зүйлсийг уншиж суув.
   Гүнтэн намайг сэрээлээ. Тэгээд тэр, 'Маргааш найз минь, бидний салах өдөр. Чи үзэсгэлэнт Англи оронруугаа явах болно. Харин би эндээ үлдээд зарим нэг ажлаа хийж дуусгах хэрэгтэй байна. Магадгүй бид хэзээ ч эргэн уулзахгүй байх. Захидлуудыг чинь би илгээчихсэн, одоо хүрэх ёстой эзэд дээрээ нэгэнт очоо биз. Маргааш би эзэнгүй байж мэдэх юм, гэвч чамайг эндээс явах тал дээр бүх зүйлийг хангасан тул санаа зовних хэрэггүй. Маргааш өглөө эндэх ажлаа хийж гүйцээхээр Цыганууд ирэх ёстой. Словакчууд ч бас хамт ирнэ. Тэгээд тэднийг явсны дараагаар миний сүйх тэрэг эндээс чамайг Боргогийн гарамруу хүргэж өгөх ба тэндээс та Буковиногоос Биштрицрүү хүрэх тэргэнд суух бүрэн боломжтой. Энд, Дракулагийн шилтгээнд, чиний талаар илүү ихийг мэдэж авсан ч болоосой доо.' гэж хэллээ.
  Түүний эелдэг бөгөөд уриалгахан эдгээр үгэнд нь би нэг л итгэж өгсөнгүй. Харин би түүнийг сэжиглэж байсан бөгөөд,
  'Яагаад би өнөө орой явж болохгүй гэж?' гэж асуулаа.
  'Учир нь, залуу эрхэм минь, миний хөсөг морьд, сүйх тэрэг өөр ажлаар явсан байгаа.'
  'Гэхдээ би хоёр хөлөөрөө алхаад явчихаж дөнгөнө шүүдээ. Тэгэхдээ ч дуртай байх болно.'
  Тэр инээмсэглэлээ. Бүр маш эелдэгхэн хийгээд гэмгүй гэхэд дэндүү гэмгүй гэмээр тэр инээмсэглэлийн ард асар муухай хорон санаа нуугдаж байгаа гэдгийг нь би бүр гадарлаад байлаа. Тэгээд тэр,
  'Харин таны ачаа тээш яах болж байна?' гэлээ.
  'Одоо надад хамаагүйэ. Татгалзахгүй бол дараагаар нь миний араас илгээчихгүй юу.' гэж би хариулав.
  Гүнтэн босч зогсоод их л найрсгаар ингэж хэлэв, би бүр гайхсандаа нүдээ нухаж үзмээр санагдсан шүү. Энэ бүхэн үнэхээр үнэмшилтэй байсан юм. 'Англи хүн чи миний сэтгэлийг хөдөлгөж чадсан шүү. Бояар бидний дунд 'Ирснийг угтаж ав, явагсдыг үдэж явуул' гэх уламжлал байдаг юм. Нааш ир намайг дагаад яв залуу найз минь. Нэгэнт чи ингэж шийдсэн бол надад чамайг хориглох шалтгаан гэж алга. Гэвч чамаас салахдаа харамсалтай л байна. Нааш ир!' гэж хэлээд тэр намайг дагуулж явлаа. Тэгээд өргөн чулуун шатаар доош бууж, анх энэ шилтгээнд орж ирэхдээ хөл тавьсан төв ёслолын танхимд хүргэж ирлээ. Тэгээд тэр 'Харк!' гэж хэлэхэд алсад чонын улиан дуулдах нь тэр! Гүнтэнг тэгээд гараа нааш цаана хөдөлгөхөд тэдгээрийн чонон сүргийн улиан яг л симфони оркестр шиг эгшиглэж байлаа. Хэсэг хугацааны дараагаар тэр урагш алхаж, өнөөх шилтгээний төв хаалгаруу дөхөж очоод замган түгжээг нь мулталж, том төмөр гинжнүүдийг нь суллаад, хаалганы түгжээг тайлж орхив.
   Энэ бүхэнд би бүр итгэж чадсангүй. Тэгээд би сэжигтэй харцаар эргүүлж тойруулан хараад ямар нэгэн түлхүүр гүнтэнд байгааг олж харсангүй. Гэвч хаалга онгойх нь тэр!
   Гэтэл хаалга нээгдэхтэй зэрэгцээд зэрлэг чононуудын улих нь тодхон бөгөөд их ойрхон сонсогдов.
   Удалгүй хаалганы цаанаас хурц соёо шүдтэй тэдний улаан хошуу нь мохоо хумстай сарвууных нь хамтаар үзэгдэх нь хичнээн аймшигтай байсан гэж санана! Ийм нөхцөл байдалд гүнгийн эсрэг тэмцэнэ гэдэг даанч тэнэг үйлдэл болох байв. Тэр тусмаа ийм хүчирхэг араатнууд түүний мэдэлд байхад би юу хийж чадах билээ.
   Гэвч хаалга алгуур гэгч нь онгойж, онгорхой завсрыг гүнтэн биеэрээ халхлан зогсов. Энэхэн мөчид би сэхээ авч учиргүй ихээр айж балмагдав. Учир нь, яалт ч байхгүй өлөн зэлмүүн чонын идэш болох нь гэдгээ би зөнгөөрөө мэдэрч байсан юм. Гүнгийн дотор тэр зэргийн хорон санаа байх нь одоо нэгэнтээ гайхалтай зүйл байхаа больжээ, харин би амьсгаагаа аваад эцсийн мөчид, 'Хаалгаа түгжээч! Маргааш өглөөг хүртэл хүлээе гэм!' хэмээн бархирав. Тэгээд итгэл найдвар минь тасарсны баталгаа болж нүднээс урсах нулимсаа би арчаад нүүрээ алгаараа дарлаа.  Харин гүнтэн хүчирхэг гараа ухасхийн урагш сунгаад, тасхийтэл хаалгыг хаах тэр мөчид хаалганы замган түгжээнүүдийн начигнах чимээ танхимаар нэг цуурайтав!
  Аниргүйг үл үргээн, чимээ шуугиангүйхэн шиг бид номын санруу эргэн очлоо. Удалгүй нэгээс хоёр минут өнгөрөхөд унтлагын өрөөнд бид явж орцгоосон байлаа. Хамгийн сүүлд Дракула гүнтэнг харахад хоёр нүд нь улаанаар эргэлдээд, надтай тэр салах ёс үйлдэхдээ тамд шатах Иудас хүртэл бахархмаар инээмсэглэх нь хорсолтой!
  Өрөөндөө ганцаараа суугаад орон дээрээ гарч хэвтэхээс өмнө хаалганы минь гадна хэн нэгний шивнэх нь дуулдах шиг болов. Харин би аяархан гэгч нь гэтэж очоод чих тавин чагнаж үзэв. Чих минь намайгаа хуураагүй л байлтай, үнэхээр би гүнгийн ярихыг нь олж сонсов.
  'Буцацгаа! Холдоцгоо! Цаг чинь болоогүй гэм. Хүлээж үз! Тэвчээртэй бай гэм! Өнөө шөнө бол минийх. Харин маргааш үдэш бол та нарынх!'
  Удалгүй хонгилд бүсгүйчүүдийн айлгүйтэн инээлдэх нь дуулдав. Уурлаж хилэгнэсэндээ би хаалгаа нээж үзвэл, уруул амаа долоосон аймшигтай өнөөх гурван бүсгүйг хонгил дотуур алхаж явахыг нь олж харав. Намайг хараад тэд учиргүй ихээр инээлдсээр хонгилоор цааш холдож одлоо.
  Өрөөндөө би эргэн очоод өвдгөө дэрлэн газарт суухаас өөр зүйлийг хийсэнгүй. Өнө мөнхөд айлчлахаар мөхөл маань надруу ойртож байна гэж үү? Маргааш! Маргааш! Бурхан минь, надад туслаач, мөн надад эрхэм бусдад маань ч мөн адил!

6-р сарын 30-н.

Энэ магадгүй уг тэмдэглэлийн дэвтэр дээр бичиж буй хамгийн сүүлчийн маань үгс болж мэдэх юм. Үхэл над дээр өөрийн биеэр айлчлан ирэхэд бэлэн байгааг минь анзаараасай гэсэн шиг үүр цайхаас өмнөхөн би сэрж орхив.
  Сая л нэг гэгээ орж, өглөө болж байгааг би мэдлээ. Тахиа донгодож эсэн мэнд байгааг минь надад сануулав. Зүрх сэтгэл минь бага ч болов уужрахын зэрэгцээ хаалгаа би нээж орхиод төв танхимын зүг хурдалснаа санаж байна. Хаалга түгжээгүй байлаа, эндээс зугатах гарц өмнө минь нээлттэй байна! Энэ үед зүрх сэтгэл минь учиргүй ихээр догдолж байлаа. Салгалан чичирсэн гараар би хаалганы дэгээг мулталж нүсэр том замган түгжээг нь арагш татлаа.
  Гэвч хаалга хөдөлж өгсөнгүй шүү! Ахиад л цөхрөл намайг эзэмдэв. Татаад л байлаа, татаад л байлаа, эцэс сүүлд нь би хаалганы бариулнаас чанга гэгч нь атгаад сэгсэрч үзлээ. Нүсэр том хаалга дэмий л байрандаа дүнсийн зогсохоос онцын зүйл ер тохиолдсонгүй. Харин түлхүүрний түгжээ цоожтой байгааг төд удалгүй би анзаарсан юм. Маргаан байхгүй гүнтэн энд ирж цоожилсноос зайлахгүй.
  Тэрхэн мөчид ямар ч хамаагүй аргаар хаалганы түлхүүрийг өөрийн болгох гэсэн хүсэл учиргүй ихээр төрж билээ. Тэгээд би өнөөх ханаар дамжаад, гүнгийн тасалгаанд хүрч очихоор шийдсэн юм. Гай таарвал гүнтэн намайг хөнөөх биз, гэвч үхэл гэдэг одоо надад даанч хөнгөхөн мэт санагдах юм. Зогсолтгүйгээр би гүйсээр зүүн зүгийн цонхонд хүрч очлоо. Тэндээс цааш урьдын адил чулуун шилтгээний ханаар дамжин уруудсаар гүнгийн өргөөнд явж очлоо. Яг л миний төсөөлж байсан шиг тэнд хэн ч байсангүй. Түлхүүр ч мөн адил алга байв. Гэвч уул овоо шиг өрсөн алт эрдэнэс байрандаа байж байлаа. Тасалгааны буланд байрлах хаалгаар би гарч, хуучин чулуун шилтгээний элэгдэж муудсан шатаар доош уруудав ... одоо бол би тэрхүү мангасыг хаана үзэж харснаа мэдэх хойно.
  Том хайрцаг мөнөөх л байрандаа байгаа харагдана. Хананд ойрхон тэрхүү хайрцаг энэ удаад таглаатай байлаа. Мөн хэзээ мөдгүй хадагдахаа хүлээх адил хадааснууд дээр нь зоолттой байх аж.
  Аймшигтай түүний биенээс хаалганы түлхүүрийг эрж олохын тулд авсны тагийг нээж аваад арын ханыг нь түшүүлэн газарт тавьсны эцэст яг л миний төсөөлж байсан шиг өнөөх айхавтар дүр зураг өмнө нь тодрон ирэх нь тэр. Өөрийн биеэр тэнд өнөөх гүнтэн маань нойрсч байгаа нь тодхон үзэгдэнэ. Гэвч залуу насных нь цог золбоо сэргээ юу гэлтэй арьс нь туяа дааж гэгээтэй харагдах нь хачин бас нууцлаг. Цагаан үс, хууз сахал хоёр нь хар саарал өнгөтэй болон хувирчээ. Хацар нь дүүрч, цонхигор цагаан арьс нь үл ялиг улаа бутрах ажээ. Урьд урьдынхаасаа илүү улаан харагдах түүний урууланд шинэхэн цусны мөр үлдсэн байсан нь завжаар нь урсч эрүү болоод хүзүүрүү нь дуссан байх нь бие жихүүцүүлэм юм. Дэнгийн бүдэг гэрэлд, харанхуй нүхний хар ёроолд ч гэсэн үхээрийн хоёр нүд нь тод харагдахын зэрэгцээ авсны дотор тал ч мөн адил цус болсон байсан нь хачин хэрэг. Ханаж цадахыг мэддэггүй хачин энэ амьтан хахаж цадсан байртай хэвтэх нь бүр ч хорсолтой.
   Доош тонгойн түүний биед хүрэх үед хамаг бие маань зарсхийв. Түүний биед хүрэх тоолонд хамаг биений минь цус царцах шиг болж байсан ч эрлээ би цааш үргэлжлүүлсээр л байлаа, эс бөгөөс маргаан байхгүй эндээ би үүрд үлдэж хоцрох болно. Магадгүй миний бие энэ үдэш өнөөх шулмын хатагтай нарын зоог болох ч юм билүү, хэн мэдлээ. Харин түлхүүр байгаа ямар ч ул мөрийг би олж чадсангүй. Хэсэг зуур азнаад гүнрүү би эргэж харлаа. Ханаж цадсан түүний нүүрэнд ёжилж буй гэлтэй ёрын инээмсэглэл тодрохыг хараад уур хилэнгийн гал минь буцалж эхэллээ. Энэ зэрлэг амьтанд би туслаад Лондонруу нүүлгэх гэж байсан юм шүүдээ, хэрэв тэгээд тэнд очсон бол хэдэн сая хүний дунд хэдэн зууны туршид цусанд улайрах хүслээ хангаж явах байсныг хэн мэдэхэв. Хөөрхий ардын дунд хэдэн ч хөнөөлт хамтрагчидтай болоод хүрээгээ хаа хүртэл тэлэх байсан бол, бүү мэд.
  Энэ бүх бодол минь миний уурыг маш их хүргэж байлаа. Тэрхэн мөчид адгийн энэ араатныг алаг дэлхийн хөрснөөс арчиж хаях гэсэн хүсэл минь хосгүй ихээр оволзож ирснийг хэлэх байна. Гарт минь, мөн биенд маань зэвсэг хийчихээр зүйл байсангүй. Харин хайрцгийг шороогоор дүүргэж асан ажилчдын орхиж явсан хүрз хараанд минь өртөх нь тэр. Түүнийг аваад би өндөр гэгч нь далайж байгаад үзлийн муухай царайн дундуур нь буулгаж орхив! Энэ мөчид гүнгийн толгой надруу эргэж, хоёр харц нь над дээр туслаа. Ёрын муухай хоёр нүд ёлтойн байрандаа хөдлөлгүй зогсох аж. Харин түүний зэтгэрийн царай гарт минь байх хүрзний ирэнд ойн харагдах аж. Гэвч түүний духан дээр ердөө л өчүүхэн жаахан шалбархайг үлдээжээ. Атгаж байсан хүрз маань гарнаас минь мултран уналаа. Унахдаа хананд түшүүлж тавьсан байсан авсны тагийг цохисноор хайрцагны таг тавхийн унаж үзэшгүй түүний төрхийг нүднээс минь далдалж орхив.
  Дараагийн маань алхам юу байх билээ? Уураг тархи минь түмэн бодолд дарагдаад эгээтэй л шатах нь халаг болж байсан гээч! Энэ мөчид мухардал, цөхрөл намайг бүрэн эзэмдлээ. Харин тэрхэн мөчид алс хаа нэгтээгээс хоолой нийлүүлэн уянгалах чимээг олж сонсох нь харанхуй хонгилын үзүүрт гэрэл асаах шиг л болов! Тэдний дуутай зэрэгцээд тэрэгний дугуй чахран эргэлдэж, ташуур тас нясхийх нь алсаас дуулдана. Гүнгийн ярьж асан өнөөх Цыган болоод
Словакчууд энд иржээ. Дракула гүнгийн биеийг далдалсан өнөөх хайрцгийг би эцсийн удаагаа харж аваад гүнгийн тасалгааруу хурдаллаа. Учир нь төв танхимын хаалга нээгдсэн байх ёстой! Гүйх замдаа чих тавин чагнавал, ямар нэгэн хаалгаруу түлхүүр орж, түгжээ цоож тайлагдаж буй чимээг олж сонсов. Маргаан байхгүй энд өөр гарц байдаг байх нь, аль эсвэл түгжээтэй хаалгануудад нэвтрэх түлхүүр өөр хэн нэгэнд байдаг байж таарах нь!
  Төд удалгүй дуу шуугиан шилтгээний танхимаар нэг хадаж, олон хүний хөлийн чимээтэй зэрэгцээд ордны хуучин хонгилоор цуурайтаж эхлэхэд онгорхой хаалга олно хэмээн горьдлого найдвар тээсээр би харанхуй нүхний хар мухараас тэнхээ мэдэн гүйж гарлаа. Гэвч хүчтэй салхи өөдөөс минь үлээж, өмнө минь байсан хаалгыг тоос татуулан хааж орхив. Гүйж очоод би онгойлгохыг завдаж, хичнээн боловч татсан ч гэлээ одоо нэгэнтээ оройтжээ, ахиад л би хоригдол болох нь тэр! Түүгээр үл барам мөхөл минь улам бүр ойртсоор л байна. Хором мөч бүрээр тэр надруу ойртсоор байна.
  Энэ бүгдийг бичиж тэмдэглэж байх зуур миний дээр олон хүний хөлийн чимээ дуулдаж, шороогоор дүүргэсэн хайрцагнуудыг тэд ийш тийш нь зөөх нь тодхон сонсогдоно. Алхны дуу тэндээс мөн гарч байна. Хайрцгийг хадаж байгаагаас зайлахгүй. Яг одоо чихэнд минь миний дээрх танхим хонгилуудаар хүнд хөнгөн хөлийн чимээнүүд нааш цааш холхилдох нь сонсогдсон хэвээр л байна.
  Хаалга түгжигдлээ. Гинжний жингэнэх чимээ араас нь дуулдлаа. Цоожны нүхэнд түлхүүр орж эргэх чимээ удалгүй цуурайтлаа. Тэгтэл бас нэгэн хаалга нээгдэж, нээгдсэнийхээ дараагаар дахин хаагдах нь сонсогдов. Түлхүүр бас цоож. Би тэднийг сонсож байна.
  Ай даа! Шилтгээний гадна, чулуун зам дагуу дугуй тэрэгний дуу ташуурын чимээтэй хослоод дуу дуугаа авалцах Цыгануудын хамтаар алсад замхран одлоо.
  Харин би гэдэг хүн энэ шилтгээнд цор ганцаархнаа, өнөөх айхтар хүүхнүүдийн хамт үлдэж хоцорлоо гэж үү!
  Би тэдэнтэй хамт үлдэж яасан ч болохгүй. Би эндээс гарах ёстой! Юутай ч хэрэг болж мэдэх учраас, гүнгийн алтнуудаас авч яагаад болохгүй гэж. Ямар ч байсан энэ аймшигтай газраас явах хэрэгтэй!
  Тэгээд би гэртээ харих болно! Хамгийн түрүүнд таарсан, хамгийн хурдан галт тэргээр би гэртээ харих болно! Хараал идэгдсэн энэ газраас, албин чөтгөр хийгээд түүний хамсаатнуудын оромж болсон нүгэлт энэ нутгаас явах болно!
  Ядаж л бурхан тэнгэрийн шийтгэл мангасуудаар дүүрсэн энэ хавцалт хөндийгөөс хамаагүй дээрсэн. Ядаж л эцсийн мөчийг хүртэл эр хүн шиг байсаар хорвоог орхих минь. Баяртай бүгдээрээ, хагацая даа Мина минь!

5 comments:

  1. дараагийн бүлгийг нь хэзээ оруулах вэ? улам сонирхолтой болж байна

    ReplyDelete
  2. энэ ир гоё зохиол одоо жонотаний найз бүсгүй мина нь найз лүйси тэйгээ амралтанд явна тэр газар нь гүнтэн авснуудтайгаа ирээд лүйсийгийн цусийг уун дүйси цус сорогч болон хураангй дээрээ 18 бүлэгтэй энэ харин 20 гахан бүлэгтэй болох ньдээ

    ReplyDelete
  3. Ene blogruu chin erthen orj baihgui yavdaa gej gunee haramsaj suuna,bayrlsanda bur nudend nulimas tsiilegnej baina shd,erthen ene meniigee helj baihgui hmm gehdee endees unshih geheer bainga online baih shaardlagatai bolchihood baina aa ug n wattpad gd app dr oruulj baival goy l baina library dotroo hiichihsen baihad offline uydee ch unshchihana usgiin font ene teriigee tohiruulaad ih tuhtai unshaad goy baidag ymaa tegeed eniig bodoj uzeerei xoxo

    ReplyDelete
  4. 5-р бүлэг нь хэзээ орох вэ?

    ReplyDelete